غمِ نان و روزگار

گاهی، با مرغ دلم می‌گویم که هردو همبال شویم و پرواز کنیم و درختان قامت بلند را شاخه ـ شاخه بنشیم و شعر شادمانی بخوانیم.

اما،

غم نان و روزگار، بال‌های آرزوی مان را قیچی می‌زند و نمی‌گذارد که لحظه یی بال‌ بیفشانیم و در شاخ‌و‌برگ درختان، بنشینم و نغمه‌ی نشاط بسراییم.

…

گاهی، طاووس ذهن، دعوتم می‌کند که با من همنوا شده، رهسپار سایه‌سارِ گلباغ‌ها شویم تا درآن‌جا چشم‌های طاووسیِ که می‌چرخند و دل از دل‌خانه‌ی حسن‌پرستان می‌ربایند را به تماشا بنشیم و از چرخش آن لذت ببریم.

اما،

بازهم غم نان و روزگار در شیشه‌ی امید مان سنگ می‌کوبد و نمی‌گذارد که از زلال چشم‌های طاووسی، آب بنوشیم و بر چمن سوخته‌ی دل خویش قطراتی را بپاشیم.

…

گاهی، کبک روحم از من می‌خواهد که همصدا شده در دل کوه‌پایه‌های سرزمین خویش بخوانیم و بخندیم.

اما،

بازهم غم نان و روزگار به بال نشاط مان تیر می‌زند، در گلوی نغمه‌خوانی‌ مان، چاقوی خشونت می‌گذارد و نمی‌گذارد که لحظاتی در پای گل‌بوته‌ها بخوانیم و بخندیم.

…

گاهی، می‌شود که با آهوی فکرم تصمیم می‌گیرم تا در دامنه‌ها و میانه‌ی دشت‌ها به سیروسیاحت بپردازیم و ساعاتی از برگ‌های معطر و نفیسِ گیاهان، استشمام کنیم و دماغ خویش را از چنگالِ سیاه اندوه بیرون آوریم.

اما،

بازهم غم نان و روزگار به سراغ مان می‌آید و تمام لذت‌ها را از ما می‌گیرد و چون زلف گرهدار یار به دستِ باد می‌سپارد.

گاهی، با شاهین خیالم هماهنگ می‌شوم که قله ـ قله‌ی وطن را بال بزنیم و عطر خون شهدای این سرزمین که در پای هر سنگ و صخره‌ی ریخته است را استشمام نماییم.

اما،  غم نان و روزگار، بازهم بال‌های آمال مان را با سنگ حسرت می‌زند و با پروبال‌ِ خونین به لانه‌ی محقّر و غریبانه‌ی خویش بر می‌گردیم.

در این‌جا درد، درمانی ندارد

هجوم رنج، پایانی ندارد

به چشمان پدر خوابی نیاید

که طفلش، لقمه‌ی نانی ندارد

عبدالله حامد تاتار