د بشر حقوقو نړیواله ورځ

د ۱۹۴۸ م کال د ډیسمبر پر لسمه د ملګرو ملتونو عمومی اسمبلی د بشر حقوقو نړیواله ورځ د یوی اعلامیی  په ترڅ کې  تائید او اعلان کړه.

دغه اعلامیه چی نن یې د یو نړیوال قانون بڼه خپله کړې ده تقریبا د نړۍ ټولو هیوادونو امضاء کړې او د عملی کولو ژمنه یې کړی هغه هیوادونه چی دا اعلامیه په صحیح توګه نه تطبیقوی د ملګرو ملتونو د امنیت شورا له خوا  د مختلفو فشارونو او بندیزونو سره مخ کیږی.

نن د امریکا حکومت خپل ځان د دې اعلامیې مخکښ بولی، چی ګواکی دوی نړۍ په دغه اعلامیې سره ونازوله او هر کال پر دې  ورځ د امریکا د هغه وخت د رییس جمهور روزویلټ خورا ډېره ستاینه او درناوی بیانیږی.

خو واقعت دادئ چی د نړۍ اکثره ملتونه او اوسېدونکی یې د امریکا او د امریکا د متحدینو له لاسه د خپل اساسی انسانی او بشری حقوقو څخه بې برخی دی.

که چېری د بشر دحقوقو د نړیوالو سازمانو د تېری یوې او دوو لسیزو کلنی رپوټونه وګورو نو د امریکا اصلیت به را معلوم شی چی څنګه یې بشری حقوق نقض کړی او د نقض کوونکو ملاتړ یې کړی دئ.

انسانی ورورګلوی او د هیوادونو تر منځ د مساواتو کوم ژغ چی  ملګرو ملتونو ۷۰ کاله تر مخه پورته کړی وو، د هغه تر ټولو لوی نقض کوونکی خپله د ملګرو ملتونوسازمان دئ، ځکه چی د امنیت د شورا پنځه دایمی غړی هر وخت او په هر حالت کې د خپلو شخصی ګټو لپاره د ملګرو ملتونو هر فیصله رد کولای شی، پر هر چا او هر هیواد بندیزونه لګولای سی، سیاسی لاسوهنی کولای شی او حتی د نظامی استعمار حق هم دوی ته ورکول شوی دئ، نو که چیری دا انصاف او برابری وی، باید د بې انصافۍ او ظلم له پاره نوی تعریفونه پیدا کړو.

د بشری حقوقو نړیواله اعلامیه عملاً یوه داسی وسله (صلاح) ده چی کله یې څوکه د غریبو او اسلامی هیوادونو خواته وی د یوه داسی تېره خنجر بڼه خپله کړی چی هر څه پرې کوی او کله چی یې څوکه د سرمایه دارو او غربی هیوادونو و خواته شی نو داسی پڅه چاړه ځینی جوړه شی چی د پیشی پزه هم نه شی پرې کولای.

نن ددې اعلامیې د اعلان څخه ۷۳ کاله وروسته د بشر حقوقو نړیواله ورځ په داسی حال کی لمانځل کیږی چی د نړۍ اکثره انسانان د اولیه انسانی حقوقو څخه محروم دی.

 واقعت دادئ چی د بشر حقوقو د لمانځلو پر ځای یې باید مرثیه وویل شی، ځکه چی پر نړۍ باندی د یو څو هیوادونو اجاره داری او حاکمیت، پر غریبو هیوادونو ظلم، د اسلامی نړۍ  مسلسل استحصال، د نړۍ پر اقتصادی سرچینو د یو څو غربی هیوادونو قبضې، د اسلامی نړۍ او مسلمانانو عام قتل، د نړۍ ډېرو ځاینو کی لوږه او قحطی او … ټوله هغه غمونه دی چی باید مرثیې ورته وویل شی.

لیکوال: احمدولی حقمل