حل معضل افغانستان از طریق نظامی میسر شده نمی تواند

تحرکات درمنطقه و فرامنطقه برای آوردن صلح درافغانستان یک حقیقت را روشن می سازد صلح درافغانستان بالا خره تحقق می یابد.

برگزاری نشست های پیرامون حل معضل افغانستان درمنطقه و سفر دوباره خلیل زاد به افغانستان و منطقه مبرهن میسازد حل معضل افغانستان ازطریق نظامی میسر نیست و باید راه تفاهم و مذاکره درپیش گرفته شود.اما چگونه صلح ، صلح با کی ؟ پاسخ به این پرسش مستلزم برنامه جامعه ملی میباشد زیرا این مردم اندکه درگوشه ، گوشه افغانستان قربانی جنگ تحمیلی شده اند . جنگی که آغازگر آن مردم افغانستان نبوده و دیگران این جنگ‎را بالای آنان تحمیل کرده اند. برای پایان این جنگ باید برنامه ساخت و درتدوین آن مشارک همگانی اعم از مردم ، احزاب سیاسی و اجتماعی و شخصیت های ملی شرط است. دولت باید دراین مأمول بیشتر از دیگران نقش بازی کند زیرا مردم با رأی خود نظام موجود را ایجاد کردند اشتراک پر از شوق مردم در انتخابات مبین اراده مردم به دموکراسی و مردم سالاری میباشد. مردم توقع دارند که دولت به عنوان حامی و ممثل اراده مردم روند ملی صلح افغانستان را از تقابل  و تعارض قدرت منطقه‎یی و فرامنطقه یی مصئون سازد.

 تقابل و تعارض درجنگ تحمیلی چندین دهه درافغانستان نشان دادکه افغانستان به میدان جنگ نیابتی دگران تبدیل شده است . مخالفان نظام درزیر حمایت کشور های مشخص فرصت یافتند تا بالای تمام مباحث گری خود سرپوش بگذارند و دراین وآن گوشه ای از دنیای درمورد صلح درافغانستان بگویند. به هرصورت صلح نیاز است ، صلح ضرورت است اما نیل به آن نیازمند همکاریهای صادقانه منطقه‎یی و فرامنطقه یی میباشد ، به گونه مثال هرگاه کشورهای منطقه اراده قوی دارند تا صلح درافغانستان برگردد راه کوتاه که میتواند این هدف‎رابرآورده سازد دست برداشتن از حمایت هراس افگنان میباشد یعنی هرگاه کشورها حمایت‎شان‎را از گروه های خاص قطع کنند پل عقب جبهه جنگ ویران میگردد و مذاکرات رونق کسب میکند به همین ترتیب کشورهای فرامنطقه یی نیز میتوانند با قطع حمایت شان از گروه های خاص به روند صلح افغانستان کمک کند. انتظار مردم افغانستان از متحدان بین المللی و کشورهای منطقه فقط همین است.