در دنيا امروزساختار حکومت‌ها، مطابق خواست و ارادة شهروندان آن ايجاد مي‌گردد، از اينرو معيار مشروعيت نيز رضايت مردم نسبت به حکومت است، نه کشورها، زيرا تجربه نشان داده، حکومت‌هاي که بر خلاف مصالح مردم در يک کشور ايجاد شده و ارزش‌هاي ديني، اخلاقي و فرهنگي را رعايت نکرده، عمري نه چنداني داشته و در کمترين زمان، زوال را تجربه کرده که مثال‌هاي در کشور عزيز ما افغانستان داريم مانند حکومت کودتاهي 7 ثور و حکومت ساخته دست کشورهاي غربي و امريکايي که با تمام امکانات و پشتوانه خارجي، شکست را تجربه کردند، چون اين دو حکومت توسط قدرت‌هاي بيروني بر مردم افغانستان تحميل شدند و از پشتوانه مردمي برخوردار نبودند.
حالا که امارت اسلامي مطابق خواست و ارادة مردم افغانستان دوباره در اين سر زمين حاکم شده و از حمايت قاطبة ملت نيز برخوردار است، مشکل در چه است که امروز جامعه بين‌المللي به ويژه کشورهاي منطقه، خواهان نظام به اصطلاح آنان، فراگير و همه شمول در افغانستان اند.
هر چند اين مسأله از لحاظ عرف ديپلوماتيک به هيچ کشوري ربطي ندارد که در راستاي ساختار نظام در کشور ما مداخله کند، خط و نشان به مردم افغانستان ترسيم نمايد، اما پرسش مردم افغانستان از اين کشورها اينست که از نظام همه شمول و فراگير چه تعريفي دارند، آيا در ساختار نظام خودشان عدالت اجتماعي، فردي، قومي، زباني و مذهبي رعايت گرديده که بدون‌شک پاسخ منفي است، پس چگونه به خود اجازه مي‌دهند که در افغانستان نظامي به اصطلاح آنان همه شمول مي‌خواهند، در حالي‌که حکومت فعلي از تمام اقوام و مذاهب ساکن در اين کشور ايجاد شده و مردم افغانستان نيز هيچ مشکلي را در ساختار نظام نمي‌بينند.
گفتنيست مداخله آشکار و روشن شماري از کشورها در امور داخلي افغانستان، سبب نگراني مردم افغانستان شده و اين پرسش در ذهن شان هر از گاهي مطرح مي‌گردد که آيا سازمان ملل يا کدام نهادي در راستاي ساختار نظام در افغانستان ريفروندم (همه پرسي) را به راه انداخته، تا مشخص شود که مردم افغانستان چگونه نظامي مي‌خواهند؟ که پاسخ نه است روي اين اساس مردم افغانستان امروز به پختگي سياسي خود رسيده و اين را مي‌دانند نظامي که مطابق خواست بيرونيها نباشد آن نظام از نظر خارجي‌ها فراگير نيست در حالي‌که معيار مشروعيت، رضايت و حمايت مردم از نظام است و مردم افغانستان در چهار دهه به ويژه در بيست سال پسين به خاطر ايجاد نظام اسلامي قرباني‌هاي بي‌شماري داده و دشواري‌هاي طاقت‌فرساي را نيز متحمل شده اند.
بنابرين کشورهاي جهان بدانند که نظام کنوني يک نظام فراگير و داراي مشروعيت ملي و از حمايت قاطبه ملت برخوردار است.
ازينرو کشورهاي که مي‌خواهند با افغانستان تعامل داشته باشند، امنيت و ثبات در منطقه تأمين شود در امور داخلي افغانستان مداخله نکنند و بگذارند که مردم اين کشور مطابق خواست، اراده و ايديولوژي خود حکومت داشته باشند نه به فرمايش ديگران.
