افغانستان از جمله کشورهاي محاط به خشکه است که آب مورد ضرورت خود را از کوه ها و درياهاي اين کشور، تأمين مي کند، طبيعت خدا داده افغانستان، گاه به نفع اش و گاهي هم به زيانش بوده است، اما تاريخ شاهد است که نظام ها يکي پي ديگري آمدند و رفتند و در راستاي استفاده از منابع معدني و آبي، دستاورد چنداني نداشتند، حالا که امارت اسلامي افغانستان کچکول تکدي و دست به سوي بيروني ها را به نفع آيند کشور و مردم اين سرزمين نمي بيند، ناچار در صدد عوايد داخلي، مانند مديريت معادن، آب و چشمه هاي عايداتي ديگر برآمده که مي شود با مديريت دست و کارا از چشمه هاي عايداتي، کشور را از معضلاتي که حل آن در اين همه سالها براي نظام هاي گذشته دشوار بود، رهايي بخشيد و عوايد سرشار به دست آورد.
بنابرين ويژه گي ها، اگر مسؤولان امور، آب هاي کشور را دقيق مديريت کنند و زمين هاي باير را سير آب سازند، نه تنها که در قسمت محصولات زراعتي خود کفا مي شويم، بل يکي از کشور هاي صادر کنند محصولات زراعتي و غلجات به کشورهاي منطقه و جهان نيز خواهد بود، زيرا افغانستان داراي پنج حوزه آبي و 180 دريا و درياچه است که 43 درياي آن بزرگ و مشهور مي باشد که بدون اندکترين استفاده به کشورهاي همسايه سرازير مي گردند.
بناً نظر به اين اکتشافات جغرافيايي، افغانستان داراي درياها و درياچه هاي فراوان است، پس پرسشي که مطرح مي گردد، اينست که چرا امروز از لحاظ مواد اوليه به ويژه آرد و گندم، احتياج کشورهاي منطقه و همسايه هستيم. پاسخ واضح است که نظام هاي گذشته در طرح و استراتيژي خود، کلخ روي آب گذاشته به اين مذيت هاي خدا داده علاوه بر اين که هيچگونه توجهي نکرده اند، بلکه اصلاً اين منابع سرشار را مال مردم افغانستان ندانسته و در حصه آن بي تفاوت عمل کرده اند که اين عدم توجه، سبب گرديد که امروز شماري از همسايه هاي ما آب افغانستان را مال قانوني خود دانسته و با اندکترين توجه زمامداران کنوني کشور، عکس العمل فوري نشان مي دهند.
بناً اين کنش ها و واکنش ها از يکطرف بي تفاوتي نظام هاي گذشته در افغانستان را نشان مي دهد، از جانبي هم مداخله صريح کشورها در امور داخلي افغانستان را بازگو مي کند.
در حالي که اين مسأله اظهر من الشمس است، کشورهاي همسايه ما بيش از چهل سال است که از منابع آبي افغانستان بي رويه استفاده مي کنند و دليل اش نيز واضح است، (ديگي که بالايش باز بود، هر کس يک چمچه بر مي دارد)، اما اکنون که به لطف پروردگار عالميان، امنيت تأمين است و نظام مستقل و مردمي روي کار آمده، طبعاً اين حکومت به فکر داشته هاي مادي و معنوي، ايجاد شغل براي شهروندان و خلاصه خودکفايي اقتصادي است و زمامداران کنوني نيز از گذشته آموخته اند که يگانه دليل وابستگي به کشورهاي بيروني، وابستگي اقتصادي است.
از اينرو مردم افغانستان از امارت اسلامي مي خواهند که با جديد و قاطعيت آب هاي کشور را مديريت و با ايجاد سد هاي آبي، زمين هاي باير و بي آب را نيز آبياري کنند، تا ديگر هيچ جواني اين کشور به خاطر به دست آوردن لقمه ناني به کشورهاي همسايه، منطقه مهاجر نشوند، زيرا حضور شماري از جوانان ما در کشورهاي همسايه و منطقه ولو که کارهايي شاقه، طاقت فرسا و سنگين را انجام مي دهند، اهرم فشاري براي حکومت ها در افغانستان بوده است که با مديريت آب ها، نه تنها زمينه کار و شغل براي جوانان ما مساعد مي گردد و کشور راه توسعه و ترقي را مي پيمايد، بلکه از جلو مهاجرت هاي غير قانوني و جذب جوانان به باندهاي تبهکار مافيايي و تروريستي نيز گرفته مي شود.
