همه می‌دانیم؛ افغانستان بیش از دو سال می‌شود که از یک دوره سیاه و نامیمون بیرون شده است، گلیم اشغال جمع و برنامه‌های شیطانی دشمن نقش برآب گردیده است.در چهل و چند سال جنگ‌های خونین و تحمیلی افغانستان آسیب‌های زیادی را دید، فرزندان این سرزمین طعم تلخ برنامه‌های قدرت‌های جهانخوار را چشیدند و افراد پروژه‌یی غرب بخاطر پرساختن جیب‌های خود، هر نوع خیانت و جفا را در قبال این ملک‌وملت روا داشتند.آنان تا توانستند در حق این ملت بیچاره جفا کردند و کشور مان را در یک پرت‌گاه تباهی مطلق قراردادند؛ مراکز تحصیلی و کانون‌های علمی که بنیاد حیات یک جامعه محسوب می‌شوند را از لحاظ کیفیت ضرب صفر کرده بودند و جوانان و نوجوانان که طبقه‌ی بیدار، محرک و قلب تپنده یک ملت است را به سوی ابتذال سوق می‌دادند و به مزخرفات تشویق می‌کردند.زیربنای این کشور نه تنها که ساخته نشد بلکه ویران گردید و کشتی ترقی این کشور ورشکسته شده و کم مانده بود که در منجلاب بدبختی دایمی غرق گردد.حالاکه سرنوشت افغانستان به دست فرزندان وفادار و متعهد کشور قرار گرفته است، برماست که برای پیشرفت و ترقی کشور خویش تلاش کنیم و بیش‌تر کار نماییم.بیایید این شاهین پرشکسته کشور مان را باتلاش‌های بیش‌تر دوباره پروبال ببخشیم و درفضای تازه و درخشان آبادی و شکوفایی به پرواز درآوریم!این میهن، حیثیت مادر را به ما دارد. وظیفه ماست تا برای مادروطن خویش کمر خدمت ببندیم و این سرزمین را از ورطه‌ی عقب‌ماندگی بیرون آوریم.ما مردم شجاع و دلاوری هستیم که هیچ ابرقدرتی دراینجا کامیاب نگردیده است، اما این‌که بارها دوباره کشور ما مورد تجاوز دیگران قرار گرفته است، مربوط به بینش سیاسی خود ما می‌شود.
هموطنان عزیز!
تلاش ما می‌تواند قامت خمیده این ملت را دوباره راست کند و می‌تواند برنامه‌های ویرانگر غرب را بیخ‌کن سازد و این کشور را مقتدر و آباد بگرداند.پس برماست که در نخست زیربناهای کشور را آباد کنیم و بعد خود می‌توانیم در قله‌های بلند اقتصاد، آبادی، ترقی، رفا و آسایس مشرف شویم.
