امنیت کنونی، امید را در دل‌ها زنده کرده است

افغانستان متٲسفانه چهل و پنج سال در آتش جنگ سوخت و در هاون ظلم، گروهگرایی، زبان‌پرستی، قوماندان‌سالاری، و بربریت خُردوخمیر گردید.

از سوی دیگر تجاوز ابرقدرت‌ها و به میان آمدن حکومت‌های ظالم و دین‌ستیز نیز این ملک و ملت را تکه‌تکه کرد و تمام قوت و طاقت را در وجود این ملت بزرگ در آتش زد و نابود کرد.

اما با پیروزی امارت اسلامی افغانستان، نعمت امنیت سراسری نصیب ملت زجردیده‌ی افغانستان شد و این ملت بیچاره، یکبار دیگر توانست از زیر بار سنگین جنگ، بدامنی و ظلم قامت بلند کنند و احساس آرامش نمایند.

قسمی‌که دیده می‌شود امنیت در کشور با گذشت هرروز بهتر می‌شود و مردم می‌توانند در سراسر کشور نفس راحت‌تری بکشند و به کاروبار و سیروسیاحت بپردازند.

مسافرینی که در این روزها از مسیر پنجشیر ـ خاواک و شیبر ـ بامیان رفت و آمد می‌کنند و همچنان کسانی که از مسیر قندهار ـ هرات عبور و مرور دارند از وضعیت خوب امنیتی خوش‌حال اند و هرلحظه ابراز خرسندی و سپاس می‌نمایند.

بدون شک، امنیت؛ نعمتی است که امید را در دل‌ها زنده می‌کند و آینده‌ی بهتر و درخشانی را در لوح اذهان ملت به تصویر می‌کشد.

ملتی که سالیان سال در جنگ، خشونت و بمباردمان بی‌رحمانه‌ی متجاوزان و دشمنان اسلام و افغانستان سوختند، امروز در سایه‌ی آرامش قرار گرفته اند و به میوه‌ی رنگین صلح و امنیت، دست پیدا کرده اند، حقا که شادمان استند و هر ازگاهی سجده شکران به‌جا می‌آورند و سپاس‌مند لطف بی کران الهی استند.

حقّا امنیت چتری است که تمام نعمت‌ها در سایه‌اش میسر می‌شود و انسان با استفاده از این نعمت بزرگ می‌تواند به انواع نعمات الهی دست یابد.

وقتی که امنیت میسر بود، کار، نان و تمام شئون  و شعبات زندگی محفوظ می‌مانند و انسان می‌تواند باخاطر آرام به زیست، زندگی و فعالیت خود ادامه بدهد.

اگر امنیتی وجود نداشته باشد، آشکار است که انسان در فضای رعب‌انگیز و هراسانی نمی‌تواند به کار و مشغولیت خود بپردازد و با خاطر آرام و آسوده زندگی نماید.

ملت افغانستان باید شب و روز شکرگزار باشند که نعمت امنیت سراسری نصیب شان گردیده است و در پرتو آن، همه‌روزه به کار و بار خود مشغول استند و دین، ناموس، عزت و خاک شان توسط نیروهای امنیتی شان، محافظت و پاسداری می‌شوند.

ملت بزرگ افغانستان بعد از چشیدن زهر جنگ و ناآرامیِ دودهه، امروز باید با تمام توان و طاقت به آبادی و شکوفایی کمر همت ببندند و این سرزمین تازه آزادشده را به نعمت ترقی و تعالی برسانند.

چون حکومت هیچ‌گاهی به تنهایی نمی‌تواند کشور را به قله‌های آبادی و ترقی برساند، بل‌که ملت است که در کنار حکومت و نظام خویش می‌ایستند و حکومت و ملت با قوت اتحاد و همدلی کشور را از هرگونه سقوط و زوال نجات می‌دهند و به قله‌های شامخ شکوفایی، ترقی و تمدن می‌رسانند.

پس لازم است که ما نیز از گودال غفلت و تنبلی بیرون شویم، تا این غفلت‌ها مانند گذشته باعث فروریزی اشک ندامت و فریاد بیهوده‌ی پشیمانی مان نگردد.